Cihan Yıldırım yazdı...
Tarihler tam olarak 17 Mart 2020’yi gösteriyordu. Aklıma ilk gelen şey beş yılın ne çabuk geçtiğiydi! Sonrasında ise elbette hepimiz gibi ‘biz ne yaşadık’ dedim.
Gerçekten biz neler yaşadık?
Sokağa çıkma yasakları…
Aşı tartışmaları… Aşı olmalı mıyız ayrı bir tartışma hangisini olmalıyız ayrı bir tartışma… Sinovac mı? BionTech mi?
Evden ekmek almaya diye çıkıp tüm mahalleyi dolaşmak…
65 yaş üstü evde kalsın… Bazı günler ve saatler sadece onlar dışarı çıksın.
Evde kal Türkiyem!
Maske meselesi… Önce kapalı alanlarda sonra her yerde zorunlu ola maske takma işi… Eskişehir Sanayi Odası'nın işi gücü bırakıp maske üretmesi... Bir milyondan fazla maske üretip dağıtmışlardı...
Benim en unutamadığım anlardan biri elbette çok sevdiğim amcamı kaybetmiş olmam. Evet, kayıplar verdik. Hastanede yatanlar, evde tedavi görenler…
Filyasyon ekiplerinin tedirgin bakışları arasında ziyaretleri…
Aklımdan hiç çıkmayan bir an ise İki Eylül Caddesi’ne sırayla ve kimlik göstererek girmemiz! Ana caddelerde yaya yoğunluğu oluşmasın diye sırayla giriliyordu. Caddeye çıkan tüm sokaklar da kapatılıyordu. Caddeye giriş çıkışlar bekçi-polis gözetiminde belli bir sayıyla yapılıyordu.
Ahh o kapanmalar… Tam kapanmalar…
Üç gün kapanıyoruz ‘Reis sal bizi, yoksa açlıktan öleceğiz, ekonomi çöküyor’ serzenişleri…
İki gün sokağa çıkıyoruz ‘Reis kapat millet ölüyor görmüyor musun’ tepkileri…
Sonuçta ilk pandemimizdi!
Tam o günlerde Orhan Pamuk’un Veba Geceleri kitabı elimde… Gündüzleri kovid-19, geceleri veba…
HES kodu… Hayat Eve Sığar!
Ve her akşam beklenen turkuaz renkli harita… Vefat sayısı, vaka sayısı, test sayısı…
Zonguldak’ın büyükşehirle hareket ettiği zamanlar… 30 büyükşehir ve Zonguldak'ta…
Dezenfektan işleri… Uyarı tabelaları… Sosyal mesafeye dikkat…
Sokakları, caddeleri foşur foşur yıkamalar…
Bir milli bayramda Kızılay aracı marşlar, şarkılar çalarak geçmişti de sokak bayram yerine dönmüştü. Ekipleri arayıp ‘Bi daha geçin be kardeşim, çok güzel geçtiniz’ demiştim. Sağ olsunlar kırmamışlardı…
Daha neler neler…
Üzerinden tam beş yıl geçmiş. Korku filmi yaşadık. Daha çok şaşırarak… Başta sağlık çalışanları ve vefa destek grupları olmak üzere o günleri atlatmamızı sağlayan herkese teşekkürler.
